Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/083

 Szli długo. Krajobraz stawał się coraz bardziej dziki, nieprzystępny. Znikła roślinność dolin: kwiaty, drzewa cytrynowe, laurowe, oliwki nawet. Znaleźli się wreszcie w gąszczu drzew iglastych i gołych skał.
 W pewnym momencie, z tyłu poza nimi rozległ się głos:
 — Stójcie, ani kroku dalej, bo śmierć!
 Wampa odwrócił się błyskawicznie i ujrzał lufę karabinu wymierzoną w swą pierś.
 — Cóż to — zawołał, nie mrużąc nawet oczu — odkąd to wilki będą się gryźć nawzajem?
 — Coś za jeden? — zapytał na straży najwidoczniej stojący.
 — Luigi Wampa, były pasterz.
 — Czego żądasz?
 — Chcę pomówić z towarzyszami twymi na szczycie Rocca Bianka.
 — A więc idź, jeżeli masz odwagę — zawołał, a potem zakrakał trzykrotnie, co było widocznie sygnałem, zawiadamiającym o zbliżeniu się obcego.
 Strwożona Teresa tuliła się do kochanka, serce jej zamierało z trwogi, lecz bez słowa protestu szła dalej.
 Aż nakoniec doszły ich echa liczniejszego obozowiska i błyskać zaczęły płomienie ognisk z poza drzew.
 Byli na szczycie i zaczęli się opuszczać w dół, gdyż Rocca Bianka była istotnie kotliną na samym szczycie góry się znajdującą. Kotlina ta była właściwie kraterem wygasłego oddawna wulkanu, który działał w tych czasach zapewne, gdy Romulus i Remus nie zniszczyli jeszcze Albanji i nie założyli Rzymu.
 U ognisk znajdowało się kilkudziesięciu ludzi.
 Gdy Luigi, trzymając w dłoni rękę Teresy, zbliżył się do najliczniejszej grupy — zawołał:
 — Słuchajcie, bracia, znudziła mi się praca pasterza, przyszedłem więc do was.
 — Aha — zawołał jeden z bandytów, najwidoczniej zastępują-