Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/091

 Nudzili się, bo nie znali w teatrze nikogo, na operę zaś nie zwracali zupełnie uwagi.
 Przy końcu drugiego aktu dopiero ujrzał d‘Epinay, w otwierających się drzwiach niezajętej dotychczas loży, wchodzącą damę, której miał honor być przedstawionym jeszcze w Paryżu.
 Albert dojrzał natychmiast poruszenie przyjaciela i uradowany zapytał:
 — Czy znasz tę kobietę?
 — Znam. Podoba ci się może?
 — Ależ to jest zaprawdę cudowna blondynka! Co za włosy! To musi być chyba francuzka?
 — Wenecjanka.
 — Jak się nazywa?
 — Hrabina G.
 — A!... Słyszałem o niej. Mówią o niej, że jest równie dowcipna jak i piękna. Do djabła!... Gdy sobie pomyślę, że mogłem być jej przedstawiony na ostatnim balu u Villefortów i nie skorzystałem ze sposobności, — nie mogę sobie tego darować.
 — Widzę, że miałbyś ochotę błąd ten naprawić?
 — Czy znasz ją tak dobrze, że mógłbyś mnie do jej loży zaprowadzić?
 — Rozmawiałem z nią zaledwie parokrotnie, myślę jednak, że bez popełnienia zbyt wielkiego nietaktu mógłbym cię przedstawić.
 W tejże chwili hrabina spostrzegła d‘Epinaya i wdzięcznie skinęła mu ręką, na co ten odpowiedział pełnym szacunku ukłonem.
 — Hm!... widzę, że jesteś z nią na dobrej stopie...
 — Mylisz się najzupełniej i radzę ci, byś nigdy, będąc w Hiszpanji lub we Włoszech, nie sądził o zażyłości z pozorów zewnętrznych. Pomiędzy hrabiną a mną istnieje pewien rodzaj wzajemnej sympatji, lecz upewniam cię, że nic ponadto.
 — I cóż ten pewien rodzaj wzajemnej sympatji wytworzyło?
 — Poznaliśmy się przy oglądaniu Kolizeum.
 — Przy świetle księżyca zapewne?
 — A tak.