Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/135

 — Pan hrabia ma słuszność — rzekł — ten człowiek jest godzien tego, by był pana hrabiego przyjacielem.
 Następnie podszedł do Morcefa, trącił go w ramię i powiedział:
 — Panie, proszę się obudzić!
 Morcef przeciągnął się, przetarł oczy i spojrzał.
 — A!... a!... zawołał — to ty, szanowny dowódco bandytów? Ach! wiesz, że powinienem cię znienawidzić za to obudzenie mnie w tej chwili jak najmniej odpowiedniej. Śniło mi się bowiem, że tańczyłem u księcia Bracciano furlanę z tą prześliczną hrabiną G!
 Dobył zegarka, i krzywiąc się fatalnie mówił dalej:
 — Zaledwie druga, toć to noc jeszcze! I pocóż u djabła zbudziłeś mnie tak wcześnie?
 — By cię, panie hrabio, zawiadomić, że jesteś wolny.
 — Mój drogi — zawołał Morcef wtedy, z niezrównanym grymasem niezadowolenia — na przyszłość zechciej pamiętać o słowach Napoleona: „budzić mnie wolno wtedy jedynie, gdy nadejdą wiadomości złe; gdy dobre — nigdy“. Gdybyś był nie przerywał mi snu, byłbym dokończył owej furlany. Wierzaj, byłbym ci za to do śmierci wdzięczny. Domyślam się, że obudziłeś mnie, aby powiadomić mnie o zapłaceniu okupu?
 — Nie. Jesteś, panie hrabio, wolny bez okupu. Ktoś, któremu nie mogę niczego odmówić, przybył osobiście, aby się upomnieć o pana.
 — I przybył sam aż tutaj? O!... to prawdziwie grzeczny człowiek!
 Morcef wstał i spostrzegł d‘Epinaya.
 — Jakto, mój drogi — zawołał — to ty aż tak daleko posuwasz swe poświęcenie?
 — Nie ja jestem tym cudotwórcą, który cię wybawił, masz to do zawdzięczenia sąsiadowi naszemu, hrabiemu Monte Christo.
 — O! prawdziwie, panie hrabio — rzekł żywo Morcef, poprawiając odruchowo chustkę na szyi i mankiety — jesteś