Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/140

 — Przyjmuję z wdzięcznością te zapewnienia. Upewniam przytem pana, że tego mi tylko brakowało do spełnienia zamiarów, które układam oddawna.
 D‘Epinay nie wątpił, że są to zamiary, o których hrabia napomknął w grocie Monte Christo. Spojrzał więc na niego, jakby chciał wyczytać z jego twarzy, jakie to plany niewolą go do wyjazdu do Paryża. Lecz nikt nie był zdolen przeniknąć w głąb duszy hrabiego, tym bardziej, iż na jego twarzy gościł wieczny uśmiech.
 — Może zechcesz powiedzieć mi, hrabio — rzekł Morcef uradowany, że będzie mógł w świat wprowadzać takiego jak hrabia Monte Christo człowieka, czy nie są to czasem projekty, jakich się tysiące tworzy w myślach, na piasku budowanych, które za pierwszym powiewem wiatru, ulatują niewiadomo gdzie i giną bez śladu?
 — O nie!... na honor.
 — I kiedyż pan zawitasz do tej naszej stolicy świata?
 — Nie wiem jeszcze dokładnie. A pan kiedy tam będzie?
 — Za dwa, trzy tygodnie, najdalej.
 — A więc daję panu trzy miesiące czasu. To chyba panu wystarczy?
 — I za trzy miesiące — zawołał Albert z radością — będzie pan u mnie?
 — Czy chcesz pan, abym oznaczył dzień i godzinę mego przybycia? Uprzedzam, że jestem punktualny.
 — Dzień i godzinę? — odparł Albert — ależ z największą przyjemnością!
 — A więc dobrze!
 Hrabia wziął do ręki kalendarz.
 — Mamy dziś — rzekł — 21 lutego (dobył zegarka), godzina jedenasta rano... A więc czy nie zechcesz, hrabio, oczekiwać na mnie łaskawie, dn. 21 maja, o tej samej godzinie?
 — Z rozkoszą. Śniadanie już będzie gotowe.
 — Mieszkasz pan?...
 — Przy ulicy Helder Nr. 27.