Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/156

głowy porcję ołowiu. Napisałem to wszystko Franciszkowi d‘Epinay, którego wszyscy znacie.
 — No i Franciszek przybył z tą górą złota i dał ją bandytom. On więc jest owym zbawcą i bohaterem.
 — Otóż nie. Nie mógł tego zrobić, gdyż ani on, ani ja nie mieliśmy pod ręką podobnie wysokiej sumy do dyspozycji. A o północy nie tak znów łatwo starać się o kredyt. Franciszek przybył wprawdzie, lecz bez pieniędzy i nie sam, lecz w towarzystwie tego pana, na przybycie którego oczekujemy właśnie.
 — A więc ten pan, to jakiś Herkules, zabijający Gorgonę, Perseusz, wyzwalający Andromedę?...
 — Nie, to człowiek mej budowy i wzrostu.
 — Cały w zbroi?
 — Nawet szpilki nie miał przy sobie.
 — A więc zapłacił za ciebie okup?
 — I to nie. Wystarczyło, że się tam zjawił, a już tem samem mnie uwolnił!
 — Jeszcze go może przepraszano za to? — zawołał, śmiejąc się, Beauchamp.
 — W samej rzeczy, tak było...
 — Ależ to bajki prawdziwe. To może jaki Arjosto?
 — Nazywa się hrabia Monte Christo.
 — Niema takiego nazwiska herbowego, z hrabiowskim notabene tytułem — zawołał Debray.
 — Może to jaki rycerz z Ziemi Świętej? — podjął Beauchamp — może który z jego przodków posiadał Kalwarję (Góra Chrystusa — Monte Christo) jak Montemartowie byli w posiadaniu Martwego morza?...
 — Pozwólcie panowie — wmieszał się do rozmowy Morrel — dać sobie małe objaśnienie. Monte Christo jest małą wysepką, o jakiej często słyszałem od majtków mego ojca; jest to ziarenko piasku, rzucone na fale Śródziemnego morza nic nie znacząca drobina.
 — Otóż tej drobiny panem i posiadaczem jest Monte Christo; dyplom na hrabstwo otrzymał w Toskanji.
 — Czy bardzo bogaty?