Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/184

 — A skądże mam wiedzieć?... u djabła! Przed paroma godzinami zaledwie przybyłem z Kadyksu do Paryża, w którym nie byłem nigdy w życiu przedtem.
 — Jeżeli tak... zauważył notarjusz — pałac, który pan hrabia nabyć zamierza, znajduje się w Auteuil.
 Na te słowa Bertuccio zbladł widocznie.
 Na te słowa Bertuccio zbladł widocznie.
 — Przy ulicy?...
 — Aleja Fontaine Nr. 28, w cudownym cienistym lasku. Bardzo blisko przytem Paryża. W lasku bulońskim przecież?...
 — Więc to tak blisko miasta? Jak mogłeś w takim razie, panie Bertuccio, wybrać mi na rezydencję letnią miejscowość jakby na przedmieściu, tuż przy rogatkach Paryża?!
 — Ja? — zawołał intendent — ja tego domu bynajmniej nie szukałem! Mnie pan hrabia nie dawał w tej mierze żadnego polecenia! Raczy pan hrabia przypomnieć sobie.
 — Prawda! — przyznał Monte Christo — przypominam teraz sobie. Ja sam to załatwiłem. Wyczytałem w jakimś dzienniku, ogłoszenie, które mnie złudziło kłamliwym tytułem: „mieszkanie letnie do wynajęcia“.
 — Niema nic straconego — zauważył Bertuccio — ten dom nie został przecież jeszcze kupiony.
 — Mniejsza oto — powiedział z lekceważeniem hrabia — kiedy już jest ten, niechże będzie.
 — Pan hrabia ma słuszność — wtrącił skwapliwie notariusz, któremu chodziło o honorarjum, rzecz prosta — Auteuil jest uroczym zakątkiem, a i sam pałacyk jest prześliczny, aczkolwiek w stanie nieco opuszczonym. Za to i meble są stare, a antyki teraz w ogromnej są cenie.
 — Dom jest więc obszerny i wygodny, jak pan powiadasz?
 — Tak jest, położony przytem we wspaniałym angielskim parku.
 — Awięc nie traćmy drogiego czasu i kończmy trazakcję. Proszę o kontrakt, panie rejencie.
 Hrabia wziął do ręki podany sobie akt kupna i nie czytając