Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/186

 — Bertuccio — zawołał następnie, uderzając srebrnym młoteczkiem w metalowe naczyńko — Bertuccio!
 Intendent wbiegł z pośpiechem.
 — Mówiłeś mi kiedyś, panie Bertuccio, że ongi, w młodości swej, podróżowałeś po Francji?
 — Tak jest, panie hrabio.
 — A okolice Paryża czy są ci znane również?
 — Tych, panie hrabio, nie znam zupełnie — odpowiedział intendent wstrząsany nerwowem drżeniem.
 — To źle, to bardzo źle — wyraził swe niezadowolenie hrabia — żeś nigdy nie był w Paryżu i jego okolicach. Jedziemy bowiem obejrzeć naszą nową posiadłość, byłbyś więc mógł w drodze udzielić mi nieco informacyj dotyczących Passy, Auteuil, lasku Bulońskiego etc.
 — Jechać do Auteuil! — zawołał Bertuccio, którego cera oliwkowa zżółkła nagle jak cytryna — ja mam jechać do Auteuil?
 — A cóż w tem tak dziwnego? Mieszkać tam będziemy przecież niezadługo?
 Bertuccio spuścił głowę, uderzony rozkazującym wzrokiem hrabiego i, nie odpowiadając, stał nieruchomy.
 — Cóż to znów takiego, panie Bertuccio? Każesz mi raz drugi wołać o powóz?... zdumionym głosem zawołał Monte Christo, tonem Ludwika XIV, wymawiającego: „Ja muszę czekać?...“
 Bertuccio wybiegł z pośpiechem z saloniku do przedpokoju i zawołał chrapliwym głosem:
 — Konie dla pana hrabiego!
 Monte Christo napisał tymczasem list.
 — Powóz już czeka, panie hrabio.
 — A więc bierz rękawiczki i kapelusz — rozkazał pan domu.
 — Czy koniecznie pan hrabia rozkazuje mi jechać ze sobą?
 — A to co znów za pytanie, panie Bertuccio?... Przecież musisz urządzić dom, w którym mam mieszkać?
 I pojechali.