Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/217

o mnie. Adres mój w Paryżu: Palais Royal, sklep Nr. 42, przyjadę do was umyślnie, jeżeli będzie po co.
 Silny grzmot przerwał mu mowę.
 — Jakże pan pójdziesz w czas podobny? — zatroszczył się Kadrus.
 — Nie boję się piorunów, drogi panie, a że trochę zmoknę — to także mi nie zaszkodzi.
 — No, a chodzić po nocy, mając podobnie cenne rzeczy przy sobie, nie boisz się pan również?
 — E, na złodziei to mam takie oto zabawki — odpowiedział handlarz, wyjmując z kieszeni parę nabitych krucic.
 — Oto moje pieski, które nietylko szczekają, ale i ugryźć śmiertelnie potrafiłyby tych, którym zechciałoby się mego brylantu.
 Małżonkowie spojrzeli na siebie ponuro. Widać jakaś jedna wspólna myśl narodziła się w ich głowach.
 — Szczęśliwej podróży w takim razie — powiedział Kadrus.
 — Dziękuję — odpowiedział jubiler.
 Zabrał laskę, stojącą w kącie, na głowę włożył kapelusz i skierował się ku wyjściu.
 Gdy otworzył drzwi — szalony wicher omal nie zwalił go z nóg.
 — Piękny czas, do djabła! I pomyśleć, iż w taki czas przebyć mi przyjdzie parę kilometrów drogi!
 — Zostań pan — zawołała Karkontka — prześpisz się u nas.
 — Raz jeszcze dziękuję, muszę jednak bezwarunkowo być dziś jeszcze w Beaucaire.
 — A więc dobranoc, w takim razie.
 I Kadrus zbliżył się do drzwi, w chęci zamknięcia ich na noc za jubilerem.
 — Nie widać, ni ziemi, ni nieba — rzekł już za drzwiami jubiler — powiedźcie, czy na lewo, czy też na prawo mam się zwrócić?
 — Na prawo — odkrzyknął Kadrus — zbłądzić pan nie możesz, bo droga z obu stron wysadzona drzewami.