Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/221

 — O, to nic nie szkodzi, gdzieindziej się ulokujemy.
 Kadrus ze zdumieniem spojrzał na żonę.
 Jubiler zanucił jakąś aryjkę, grzejąc się przy kominku, na którym Karkontka przed chwilą rozpaliła ogień, rozniecony w tym celu, ażeby gość mógł się osuszyć.
 Po pewnej chwili przyniosła i ustawiła na stole jakieś resztki nędznego obiadu, do którego dodała jedynie omlet, świeżo usmażony, ser, wino i owoce.
 Kadrus tymczasem, już nie niepokojony przez nikogo, ułożył systematycznie bilety w pugilaresie, zaś złoto wsypał do worka i wszystko razem zamknął do szafy.
 Z gościem nie rozmawiał i był widocznie przybity.
 — Prosimy uprzejmie pana do posiłku, — czem chata bogata, tem rada...
 — A państwo nie przekąsza?
 — Nie jestem głodny — rzekł Kadrus.
 — Bardzo późno jadłam obiad — odpowiedziała ciągle wdzięcząca się Karkontka.
 — Więc ja sam mam zasiąść do stołu? — zapytał jubiler.
 — My będziemy panu usługiwali — odpowiedziała Karkontka z takiem przymileniem, jakie może jeszcze nigdy nie gościło na jej twarzy.
 Burza szalała bez przerwy.
 — Czy słyszy pan? — zawołała Karkontka — na Boga!... dobrześ pan uczynił, że powróciłeś do nas.
 — Może jednak burza przeminie; gdyby się tak uciszyło, wyruszyłbym natychmiast w drogę.
 — Wiatr północno zachodni, — zawołał wstrząsając głową Kadrus — burza trwać będzie napewno do jutra.
 I westchnął.
 — Tem gorzej dla tych — odparł gość, odstawiając talerz po zjedzonym omlecie — którzy znajdują się teraz w drodze.
 I zabrał się do sera.
 Karkontka usługiwała mu z najbardziej staranną grzecznością, uśmiechając się bezustannie do gościa.