Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/236

 — Nie będzie to właściwe — odpowiedział hrabia z mrożącym chłodem — Ali ma wiele wad, obok wielkich przymiotów, nie trzeba więc, abyś brał z niego przykład. Zresztą Ali nie jest moim służącym, on jest moim niewolnikiem. Gdyby Ali popełnił jakiś błąd, nie oddaliłbym go, lecz bym go zabił.
 Baptysta spojrzał zdumiony.
 — Sądzisz może, że żartuję — i hrabia powtórzył Alemu po arabsku, co powiedział po francusku Baptyście.
 Ali wysłuchał, uśmiechnął się, zbliżył się do swego pana i z niewolniczem poddaniem ucałował jego ręce.
 Tak zakończyła się rozmowa cudzoziemskiego pana z francuskim sługą.
 Pod wrażeniem usłyszanych słów Baptysta wyszedł w ukłonach. Hrabia zaś długo jeszcze pozostawał w gabinecie rozmawiając z Alim.
 O godzinie piątej hrabia trzykrotnie uderzył w dzwonek.
 Jedno uderzenie przywoływało Alego, dwa Baptystę, trzy — Bertuccia.
 Intendent zjawił się natychmiast.
 — Konie już są?
 — Stoją przed pałacem, gotowe na rozkazy — odpowiedział Bertuccio. — Czy i ja pojadę z panem hrabią?
 — Nie, jedynie Ali i Baptysta.
 Monte Christo, po zejściu na dół, zanim wsiadł do powozu — obejrzał stojące w zaprzęgu konie, które mu się tak bardzo podobały rano, przy powozie Danglarsa.
 — Konie te istotnie są wspaniałe, dobrze więc, że je kupiłeś; szkoda tylko, że tak późno.
 — Panie hrabio — odparł Bertuccio — nie przyszło mi to kupno zbyt łatwo. Zapłaciłem za nie bardzo drogo.
 — Czy dlatego są mniej piękne? — zapytał hrabia, wzruszając ramionami.
 — Jeżeli pan hrabia jest z nich zadowolony, to już wszystko dobrze. Dokąd pan hrabia rozkaże jechać?
 — Na ulicę Chausse d‘Antin, do barona Danglarsa.
 — Ale, ale, zaczekaj no jeszcze, mój panie — rzekł Monte