Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/243

 — Przy pańskich nawyknieniach i usposobieniu — rzekł Danglars — zajaśniejesz pan tak wielkim zbytkiem w stolicy, że nas, biednych miljonerów tylko, zaćmisz w zupełności.
 A propos jednak, czy pozwolisz hrabio, bym cię przedstawił mojej żonie, baronowej Danglars?
 Monte Christo skłonił się, na znak przyzwolenia.
 Bankier zadzwonił, po chwili wszedł lokaj przybrany w nadzwyczaj bogatą liberję.
 — Czy pani baronowa znajduje się w swych apartamentach? — zapytał pan domu służącego.
 — Jest. Pani baronowa ma gości u siebie.
 — Któż tam jest u pani baronowej?... Czy pan Debray? — zapytał Danglars dobrodusznie, co rozbudziło w Monte Christo śmiech wewnętrzny.
 — Właśnie pan Debray został przez panią baronową przyjęty — odpowiedział lokaj.
 Danglars skinął głową, a następnie rzekł do hrabiego.
 — Lucjan Debray jest dawnym naszego domu przyjacielem; jest on sekretarzem osobistym ministra spraw wewnętrznych. Arystokratyczne są to stosunki! Moja żona, dodać muszę, jest z domu panną de Servieres, wyszła za mnie jako wdowa po pułkowniku, margrabim de Narbonne.
 — Pana Lucjana Debray już miałem zaszczyt poznać u hrabiego Morcefa — rzekł w odpowiedzi Monte Christo.
 — To pan już znałeś dawniej młodego wicehrabiego? — zapytał Danglars.
 — Poznaliśmy się w Rzymie, w czasie karnawału.
 — Ach, prawda, przypominam sobie — powiedział Danglars — zdaje mi się, że słyszałem coś o jakimś wypadku z bandytami...
 — Pani baronowa oczekuje jaśnie wielmożnych panów — rzekł lokaj wchodząc.
 — Pozwolisz hrabio, że pójdę pierwszy, ażeby panu wskazać drogę — powiedział Danglars z etykietalnym ukłonem.
 — Zastosuję się do twych, panie baronie, wskazówek — odpowiedział niemniej grzecznie hrabia.