Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/248

swe konie. Były one w tych samych szorach, które zrana widziała, z tą tylko różnicą, że w środek każdej rozety nad uchem, hrabia poumieszczać kazał po jednym djamencie.
 List otrzymał również i Danglars, w którym hrabia prosił go, ażeby zechciał puścić w niepamięć drobny kaprys pani baronowej, a jednocześnie i jemu darować raczył wschodni obyczaj zwracania koni.
 Wieczorem udał się Monte Christo wraz z Alim do Auteuil.
 Nazajutrz, o godzinie trzeciej po południu, Ali na wezwanie dzwonka wszedł do gabinetu hrabiego.
 — Słuchaj, Ali — rzekł Monte Christo — mówiłeś mi wielokrotnie o swej zręczności w rzucaniu lasso.
 Ali stanął w pozie, jakby szykując się do rzutu.
 — Mógłbyś zatem takiem lasso bawołu zatrzymać?
 Ali skinieniem dał znak potwierdzenia.
 — A lwa?
 Ali powtórzył ten sam gest, naśladując ryk duszonego zwierza.
 — Rozumiem — rzekł Monte Christo — polowałeś widać na lwy!
 Czarny sługa dumnie skinął głową.
 — A czy byłbyś zdolny powstrzymać bieg rozszalałych koni?
 Ali tylko się uśmiechnął lekceważąco.
 — A więc słuchaj — rzekł hrabia — niezadługo przed pałacem mym przejeżdżać będzie powóz, zaprzężony w parę koni śiwojabłkowitej maści, tych samych, któremi ja wczoraj jeździłem. Otóż parę koni tych zatrzymasz przed bramą mego pałacu, choćby cię to życie kosztować miało.
 Ali skłonił się i wyszedł bez jednego słowa. Gdy zaś znalazł się przed domem, rzucił wzrokiem bacznie dookoła, następnie odwrócił się i gestem dał znak hrabiemu, iż teren zbadał dokładnie.
 Nubijczyk zapalił fajkę i usiadł przed bramą.
 Nagle dał się słyszeć turkot, z szybkością piorunu zbliżający się i na zakręcie drogi ukazał się powóz, z szaloną pędzący