Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/294

Paryża, — używam przeto pigułek Planscha i kropli Hoffmana. Niech pan spojrzy, oto pigułki specjalnie dla mnie robione.
 Monte Christo otworzył maleńkie pudełko, które mu pani de Villefort podała, i zaczął wąchać z prawdziwem amatorstwem i znawstwem urodzonego chemika.
 — Zrobione są doskonale, mają jednak tę wadę, iż trzeba je połykać, co dla osoby omdlałej jest rzeczą niemożliwą. Wolę więc swój eliksir...
 — I jabym go wolała. Nie mogę jednak być natrętną i nie ośmieliłabym się nigdy prosić...
 — Ja zaś gotów jestem służyć pani.
 — Ach, panie!... Dziękuję bardzo.
 — O jednej tylko rzeczy zechciej pani pamiętać, mianowicie, iż w małej dozie — eliksir ten jest lekarstwem, w wielkiej — silnie działającą trucizną, jedna kropla — przywraca życie, dziesięć — zabija. Jest to trucizna tem niebezpieczniejsza, iż rozpuszczona w szklance wina lub lemoniady, nie zmienia smaku tych płynów.
 Wybiła godzina wpół do siódmej. Lokaj zaanonsował przybycie jakiejś przyjaciółki, zaproszonej na obiad.
 Hrabia powstał z wyrazami pożegnania.
 — Dziękuję hrabiemu bardzo za wizytę i za tak zajmującą rozmowę. A proszę nie zapomnieć o recepcie!
 — Musiałbym chyba zapomnieć o rozmowie z panią, a to jest niepodobieństwem.
 Skłonił się i wyszedł.
 Pani Villefort zamyśliła się.
 — Szczęśliwy człowiek — powiedziała głośno do siebie — zdaje się, iż jego nazwiskiem jest również Adelmonte...
 Co do hrabiego Monte Christo, to rozmowa ta przeszła wszelkie jego oczekiwania.
 — Na doskonały grunt trafiłem! Żadne moje ziarno tam rzucone, — napewno nie zginie...
 Na drugi dzień posłał żądaną receptę.