Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/302

pan, że ma on otwarty nieograniczony kredyt na dom mego męża?
 — O tem nie wiedziałem — odpowiedział Morcef — aczkolwiek jest to rzecz najzupełniej naturalna.
 — Panie Lucjanie — odezwała się Eugenja — czy zauważyłeś tę kobietę, która z hrabią Monte Christo siedzi razem w loży? Jakaż ona piękna!
 — Zaprawdę, ze znanych mi kobiet, pani jedna jesteś sprawiedliwą dla osób swej płci! — mówiąc to Debray przyłożył lornetkę do oczu.
 — Istotnie jest czarująco, nieziemsko piękna.
 — Panie Morcef, kto jest ta kobieta?
 — Niestety, wiem bardzo mało, tyle zaledwie, że jest greczynką i że jest bardzo muzykalną. Jest ona, jako mi to sam hrabia mówił, jego niewolnicą.
 — Przyznać należy jednak, że wygląda na królowę raczej — powiedziała baronowa.
 — Z tysiąca i jednej nocy! Co za brylanty przytem...
 — Ma ich za wiele trochę — zrobiła uwagę panna Danglars — gdyby nie ta powódź kamieni, mielibyśmy sposobność podziwiania jej szyi i gorsu, cudownego istotnie kształtu.
 — Ah, ty artystko! — powiedziała pani Danglars — z jakąż namiętnością to powiedziałaś.
 — No, a hrabia jak się pani podoba?
 — Hrabia? — powiedziała panna Danglars, po chwili namysłu — hrabia jest nazbyt blady.
 — Ma pani zupełną słuszność — przyznał Morcef — hrabina G. uważa go za upiora.
 — To hrabina G. już powróciła? — zapytała baronowa.
 — Jest w loży vis-a-vis nas — powiedziała Eugenja — niech mama spojrzy, ta z temi pysznemi włosami, jakby ze złota.
 — Nie domyślasz się, panie Morcef, cobyś powinien zrobić teraz? — zmieniła temat rozmowy pani Danglars, zwracając się do vicehrabiego.
 — Nie, lecz jestem cały na jej usługi.
 — Powinienbyś pójść teraz z wizytą do hrabiego Monte Christo, a następnie przyprowadzić go do nas.