Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/010

też, gdybym tak sumy tej nie otrzymał, tobym się znalazł tutaj w mieście, którego nie znam zupełnie, w dość przykrem położeniu.
 — Czyż taki bogacz, jak pan, znaleźć się może gdziekolwiek w pieniężnych kłopotach? — zapytał Monte Christo.
 — Ależ u djabła, ja tutaj nie znam absolutnie nikogo! — zawołał, podnosząc głos, luceńczyk.
 — Ale pana znają wszyscy. A już bankierzy — z pewnością.
 — Tak, zapewne... Wolałbym wszelako, gdyby pan hrabia sumę tę zechciał mi wypłacić.
 — Ależ z największą przyjemnością! — odpowiedział hrabia.
 Major oniemiał i osłupiałym wzrokiem spojrzał na hrabiego.
 — Ależ proszę, siadaj pan — zawołał hrabia — jakiż ja jestem nieuważny! Od kwadransa rozmawiamy, a ja pana nie poprosiłem siedzieć!
 — O, nic nie szkodzi! — powiedział major, lecz wziął natychmiast krzesło i usiadł.
 — Możebyś się pan czem posilił teraz?... Tak szklaneczkę porto, albo alikante?
 — Jeżeli łaska, to proszę o alikante, jest to moje ulubione wino.
 — Mam właśnie wcale niezłe. Może z biszkoptem w dodatku?
 — Niech będzie i z biszkoptem!... jeżeli pan hrabia tak chcesz koniecznie.
 Monte Christo zadzwonił. A gdy wszedł Baptysta, podszedł do niego i zapytał zcicha:
 — I cóż?
 — Młodzieniec ten już przybył oddawna i oczekuje w mniejszym salonie — odpowiedział równie cicho lokaj.
 — Dobrze. Przynieś wina alikante i biszkoptów.
 Baptysta wyszedł, lecz prawie natychmiast powrócił z żądanymi przedmiotami.
 Hrabia nalał z omszałej butelki i major wziął się natychmiast do pełnego kieliszka i do biszkoptów.
 — Otóż — odezwał się Monte Christo — jesteś oddawna mieszkańcem Lukki, jesteś bogaty, ze znakomitej pochodzisz