Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/011

rodziny, jesteś ogólnie szanowany... słowem masz wszystko, co tylko człowieka jest zdolne uczynić szczęśliwym.
 — Wszystko, panie hrabio — odpowiedział major, połykając biszkopt w winie umoczony — mam wszystko!
 — Jednej tylko rzeczy brakuje ci do szczęścia?...
 — O, tak!... jednej tylko!
 — Pragnąłbyś odnaleźć swego syna?...
 — A tak! — rzekł major, biorąc czwarty biszkopt i nalewając sobie, po raz niewiadomo już który, wina.
 Zacny luceńczyk wzniósł, mówiąc słowa te, oczy do nieba i chciał westchnąć, ale się tylko zachłysnął winem.
 — Chciałbym jednak wiedzieć, drogi panie Cavalcanti, jak to było z tym synem? — Mówiono mi bowiem, że jesteś kawalerem?...
 — Takie było ogólne mniemanie... Ja sam nawet...
 Przy słowach tych luceńczyk wyprostował się, przybierając minę pełną godności, lecz spuszczając jednocześnie oczy z wyrazem zawstydzonej skromności.
 — I chciałeś następnie naprawić popełniony błąd — mówił Monte Christo — przez wzgląd na matkę dziecięcia?
 — A tak. Chciałem naprawić błąd, przez wzgląd na nieszczęśliwą, a najzupełniej niewinną matkę!...
 — Pochodziła ona podobno z najlepszej rodziny?
 — Tak! tak! To była patrycjuszka z Fiesole, panie hrabio, patrycjuszka!
 — Jakże się nazywała? Czy nie Olivia Corsinari?
 — Tak właśnie się nazywała. Olivia Corsinari.
 — Margrabianka?
 — Ależ tak, margrabianka.
 — I wkońcu ożeniłeś się pan z nią, pomimo oporu ze strony rodziców?
 — Rodzice moi ogromnie się opierali.
 — Papiery, dotyczące związku tego, masz pan, oczywiście, wszystkie w porządku?
 — Jakie papiery? — z przestrachem zapytał luceńczvk, odpychając gwałtownie tylko co napełniony kieliszek wina.