Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/014

 — Wszystko to doskonałe — zagadnął major — pan hrabia przypomina sobie jednak, że ja na drogę miałem zaledwie 2.000 franków. Wydałem prawie wszystko.
 — Potrzebujesz więc pieniędzy! Nic nadto naturalniejszego! Dla okrągłego rachunku weź teraz te 8.000 franków.
 Oczy luceńczyka rozbłysły jak djamenty.
 — Jestem panu winien jeszcze 40,000 franków.
 — Czy mam panu hrabiemu wydać kwit? — zapytał major, chowając starannie pieniądze.
 — A to na co?
 — Będzie to panu potrzebne niewątpliwie przy obrachunkach z księdzem Bussoni?
 — To mi pan dasz później kwit ogólny na całą sumę, gdy ci wyliczę pozostałe 40,000 franków. Pomiędzy uczciwymi ludźmi podobne ostrożności są zbyteczne. Słówko jednak, majorze, już ostatnie.
 — Bardzo proszę.
 — Otóż nieźle by było, ażebyś ten swój surdut brandenburski zmienił tutaj na strój bardziej paryski.
 — Doprawdy? — zapytał major, spoglądając z pewnem upodobaniem na swój ubiór.
 — Można to było nosić doskonale w Valeggio, lecz nigdy w Paryżu. Jeżeli tak wielką do ubioru tego przywiązujesz wagę, to będzie mógł przyodziać się weń ponownie w chwili wyjazdu z Paryża.
 — Lecz cóż ja teraz na siebie włożę?...
 — No, przecież tam znajdziesz coś nie coś jeszcze w swych kufrach, które wraz z tobą przybyły do Paryża?
 — W jakich kufrach?... mały tłómoczek.
 — Jak to znać starego żołnierza. Oczywiście, że ze sobą masz tylko walizę podręczną. Ale przecież wczoraj jeszcze przyszedł twój bagaż, z paru kufrów się składający, do Paryża i został odesłany do hotelu „Royal“, przy ulicy Richelieu. Przecież ksiądz Bussoni mi pisał, że tam właśnie zamówiłeś sobie mieszkanie.
 — Więc w tych kufrach...