Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/024

 W tej chwili do salonu wszedł hrabia i zastał ich w uścisku.
 — Cóż, panie margrabio? — zagadnął na ten widok Monte Christo — zdaje się, iż syn przypadł ci do serca?
 — O, panie hrabio! Omdlewam ze szczęścia.
 — Nie dowierzam wprost myśli, że odnalazłem nakoniec mego drogiego ojca.
 — Szczęśliwy ojcze!... — Szczęśliwy synu!... zawołał hrabia.
 — Jedna tylko rzecz mnie zasmuca, — rzekł luceńczyk — ta mianowicie, że tak prędko będę musiał opuścić Paryż!
 — Ach, drogi panie Cavalcanti! — odpowiedział Monte Christo — zanim odjedziesz, pozwolisz, bym ci przedstawił paru moich przyjaciół?
 — Jestem na rozkazy pana hrabiego.
 — Ale jeszcze inną mam do ciebie sprawę. Syn twój zwierzył mi się, że jego kasa w nienajlepszym jest stanie.
 — A cóż ja na to mu poradzę?
 — Powinieneś dać mu, jak możesz najwięcej.
 — Ja?...
 — Tak, Pan!... powiedział Monte Christo, stając pomiędzy luceńczykiem, a Andrzejem.
 — Weź to, — rzekł następnie do Andrzeja, podając temu ostatniemu całą pakę biletów bankowych — oto jest odpowiedź twego ojca, na twoją prośbę o pieniądze.
 — Czy to na rachunek mych dochodów? — zapytał skrupulatny Andrzej.
 — Nie. Na koszta instalacji jedynie.
 — O najdroższy ojcze!
 — Bądź że pan cicho! — stłumił wybuch nie w porę Monte Christo — widzisz przecie, że ojciec twój nie życzy sobie, byś mu składał podziękowania.
 — Pojmuję jego delikatność i umiem ją ocenić — rzekł Andrzej, chowając asygnaty do pugilaresu.
 — No, a teraz — powiedział Monte Christo, zmieniając ton nieco — możecie już odejść.
 — Kiedy będzie mi dana sposobność ujrzenia znów pana hrabiego? — układnie zapytał Andrzej.