Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/040

 — Cóż takiego okropnego powiedzieć o mnie mogli? Lecz przysięgam ci, dziadku ukochany... Aaa! państwo de Villefort tutaj byli?
 — Tak jest.
 — Więc to oni o mnie powiedzieli coś takiego, że się na mnie gniewasz? Cóżby to być mogło?... Czy pozwolisz, dziadku, abym się ich o to zapytała, a potem wytłumaczyła się przed tobą.
 — Nie — odpowiedział wzrok.
 — Przestraszasz mnie, dziaduniu! Cóż oni takiego powiedzieć mogli?
 I zaczęła się namyślać.
 — Już wiem, o co ci idzie! — rzekła nakoniec cichym głosem, do starca się zbliżając, — powiedzieli ci o mojem małżeństwie, prawda?
 — Tak jest — odpowiedział gniewny wzrok.
 — Teraz już rozumiem. Wyrzucasz mi moje milczenie. Ależ ja o projekcie tym sama bardzo niedawno się dowiedziałam i tylko wypadkowo. Państwo de Villefort nic wyraźnego nie powiedzieli mi zresztą, więc nie uważałam za potrzebne mówić ci o tem. Jeżeli zbłądziłam, przebacz mi, przebacz, dziadku drogi.
 Wzrok, w jedno miejsce zwrócony, zdawał się mówić:
 — Nietylko samo milczenie twoje sprawiło mi ból.
 — Cóż tedy innego? — zapytała panienka — myślałeś może, że ja cię opuszczę, że po wyjściu za mąż o tobie zapomnę?!
 — Nie.
 — Powiedzieli ci więc, że pan d‘Epinay się zgodził, byś wraz z nami mieszkał?
 — Tak jest.
 — O cóż więc się gniewasz?
 Oczy starca złagodniały, tkliwą wyrażając miłość.
 — Rozumiem — rzekła wzruszonym głosem Walentyna — masz żal do mnie, bo mnie kochasz?
 Starzec dał znak potwierdzenia.
 — Lękasz się o moje szczęście?