Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/041

 — Tak jest.
 — Nie lubisz pana Franciszka?
 Trzykrotnie przymknięcie powiek powiedziało, że nie.
 — I to cię martwi, dziadusiu?
 — Tak.
 — Słuchaj więc — zawołała Walentyna, klękając przy dziadku i obejmując go za szyję — ja również cierpię, bo i ja pana d‘Epinay nie kocham.
 Błysk radości zajaśniał w oczach starca.
 — Przypominasz sobie, dziaduniu, jak bardzo rozgniewałeś się na mnie, gdym chciała wstąpić do klasztoru?
 Łza zrosiła wyschłe powieki starca.
 — Otóż dla uniknięcia tego związku właśnie powzięłam tę myśl rozpaczliwą.
 Z piersi Noirtiera wydarło się westchnienie.
 — Więc związek ten jest dla ciebie tak bardzo przykry? O!... mój dobry Boże! Gdybyśmy to mogli zniszczyć ten projekt!... Ale ty jesteś bezsilny, aczkolwiek twój umysł jest pełen męskiej siły, a twoja wola jest niezłomną!
 W oczach Noirtiera zabłysły ogniki złośliwości, zacisnęły się usta. Wszystko to mówiło najwyraźniej:
 — Mylisz się, dziecię moje, mogę ja jeszcze wiele dla ciebie zrobić.
 — Więcbyś mógł może mnie uratować, dziaduniu?! — zakrzyknęła Walentyna.
 — Tak jest — powiedział zamknięciem powiek Noirtier, a następnie wzniósł oczy w górę, na znak, że czegoś żąda.
 — Czego chcesz, mój ojcze?
 Walentyna przez chwilę namyślała się, a gdy po każdem wyrażonem przypuszczeniu starzec stale odpowiadał: nie, — powiedziała nakoniec:
 — Weźmy się do innych środków, gdy zwykłe nie wystarczają.
 I zaczęła wymawiać w porządku alfabetycznym litery; gdy doszła do „N“, — starzec przymknął oczy.