Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/046

 — Czy to pan kazałeś mnie zawezwać?
 — Tak.
 — Dla zrobienia testamentu?
 — Tak.
 — I nie pozwalasz mi pan oddalić się, dopóki testamentu nie napiszę?
 Paralityk mrugnął żywo i parokrotnie oczami.
 — Czy uspokoiłeś swe sumienie, czy pozyskałeś pewność, panie, że pan Noirtier jest w pełni władz umysłowych i że jasno wyraża swe myśli? — zapytała Walentyna.
 Zanim notarjusz zdołał dać odpowiedź, de Villefort odprowadził go na stronę.
 — Czy sądzisz pan, że człowiek pozbawiony władz fizycznych, może zachować w wystarczającym stopniu władze umysłowe?
 — To do mnie nie należy — odpowiedział notarjusz — mnie obchodzi to jedynie, czy mogę lub nie, poznać myśli testatora, by mieć możność zadość uczynienia jego woli.
 — Sądzę, iż pan przekonałeś się, że jest to rzeczą w tym wypadku niepodobną? — rzekł z naciskiem de Villefort.
 Walentyna i starzec słyszeli tę rozmowę.
 Noirtier spojrzał wtedy na swą wnuczkę wzrokiem wyjątkowo silnym i uporczywym, jakby domagał się, ażeby słowom powyższym zaprzeczyła.
 — Niech to pana nie niepokoi. — Odezwała się wtedy Walentyna — aczkolwiek trudnem się wydaje odgadnąć myśli mego dziadka, upewniam, że każdą wątpliwość rozjaśnić potrafię. Od lat sześciu już znajduję się przy dziadku i jeszcze nigdy nie zdarzyło się, bym nie mogła odgadnąć jego myśli.
 — Spróbujmy więc — odezwał się notarjusz.
 — Czy pan przyjmujesz swą wnuczkę za tłumaczkę? — zapytał Noirtiera.
 Paralityk dał znak twierdzenia.
 — Czegóż pan tedy żądasz ode mnie? I jakiego rodzaju akt ma być przeze mnie sporządzony?