Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/052

 — I dlatego wydziedziczasz pan swą wnuczkę, że zawrzeć zamierza związek ten wbrew twej woli? — zapytał notarjusz.
 — Tak — przyznał wzrok Noirtiera.
 — Gdyby nie ten związek, to byłaby twą spadkobierczynią?
 — Tak.
 Gdy padło to „tak“, wyrażone wzrokiem, powszechne i głębokie zapanowało milczenie.
 Rejenci zaczęli się naradzać.
 Walentyna ze złożonymi jak do modlitwy rękoma patrzyła na dziadka z wyrazem bezmiernej wdzięczności, Villefort przygryzł wargi, z jednej twarzy pani de Villefort promieniała radość, jakiej ukryć nie mogła.
 — Bez względu na to wszystko — odezwał się prokurator królewski — ja jeden mam prawo decydować o losie mej córki. Zaś mojem życzeniem jest, by poślubiła ona pana Franciszka d‘Epinay, to też poślubi go ona niezawodnie.
 Walentyna, gdy usłyszała te słowa, padła na krzesło zalana łzami.
 — Co pan uczynić zamierzasz ze swym majątkiem — zapytał notariusz, zwracając się do starca — na wypadek, jeżeli panna de Villefort zaślubi pana d‘Epinaya?
 Oczy Noirtiera pozostały nieruchome.
 — Zapiszesz go rodzinie?
 — Nie.
 — A więc na ubogich?
 — Tak.
 — Czuję się jednak w obowiązku poinformować pana, iż prawo nie pozwala na wydziedziczenie całkowite syna. Zapiszesz przeto tylko część majątku na ubogich?
 Oczy starca pozostały nieruchome.
 — Cały więc majątek pragniesz zapisać na ubogich?
 — Tak.
 — Lecz w takim razie testament będzie łatwy do zwalenia.
 — Nie.
 — Mój ojciec zna mnie dobrze — powiedział wtedy de Villefort — i wie, że jego wola świętą pozostanie dla mnie. Wie on