Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/060

 — Jesteś pani zbyt łaskawa dla mnie, pan Villefort ma tyle pracy wszelako...
 — Mąż mój dał już panu słowo, a jak pan widzisz, dla dotrzymania słowa swego jest on zdolny do złożenia ofiar jak najdalej idących.
 — Towarzystwo, przez pana zaproszone zebrać się ma w pałacu pańskim przy polach Elizejskich się znajdującym, nieprawdaż?
 — O nie, — odpowiedział Monte Christo — państwo najwidoczniej zapomnieli, że ich prosiłem o przybycie do mej rezydencji letniej.
 — Gdzież to? — zapewne gdzieś niedaleko od Paryża?
 — O, tuż pod miastem, w Auteuil.
 — Więc pan masz pałac letni w Auteuil! zawołał de Villefort, z dziwnym odcieniem głosu. — A przy jakiej ulicy?
 — Ulica Fontaine Nr. 28.
 — Ależ to pałacyk państwa de St. Meran!
 — Czyż tak? — odpowiedział Monte Christo, z doskonale udanem zdziwieniem w głosie — nic o tem nie wiedziałem, sprawą kupna bowiem zajmował się mój intendent.
 — Prawda, panie — odezwała się pani de Villefort — że to bardzo ładny pałacyk?
 — Tak mi się zdaje przynajmniej.
 — Otóż wiedz, iż mąż mój przez jakiś dziwny upór nie chciał tam nigdy zamieszkać.
 — Nie lubię Auteuil — powiedział prokurator królewski z chmurą w głosie, aczkolwiek starał się przybrać obojętny wyraz twarzy.
 — To jednak nie pozbawi mnie szczęścia ujrzenia państwa u siebie? — zapytał Monte Christo.
 — Bądź spokojny o to, panie hrabio, i wiedz, że gdy raz dam słowo, to już go zawsze dotrzymam.
 — A więc dziękuję, a teraz pozwolicie się państwo pożegnać.
 — I dokąd to, jeżeli zapytać się wolno, dąży pan z takim pośpiechem? — rzuciła pytanie pani de Villefort.