Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/067

 — Nauka nie jest zbyt długa; za to trzeba czekać czasami bardzo długo na posadę.
 — I jakąż za pracę tę pensję płacą?
 — Tysiąc franków rocznie.
 — Nie jest to zbyt wiele.
 — Tak, ale mam przytem jeszcze i mieszkanie.
 Monte Christo rozejrzał się po pokoju.
 — Byleby tylko zbytnio przy mieszkaniu tem nie obstawał... i przy ogródku — rzekł do siebie w myśli Monte Christo.
 — Od jak dawna pan tu pracujesz?
 — Od lat piętnastu.
 — A ile lat pan sobie liczysz?
 — Pięćdziesiąt i pięć.
 — Jak długo pracować trzeba, by się dosłużyć pensji emerytalnej?
 — Całych dwadzieścia pięć lat.
 — Więc po wysłużeniu dwudziestu pięciu lat, t. j. gdy mieć będziesz lat sześćdziesiąt pięć, ile byś pan otrzymywał?
 — Trzysta franków rocznie.
 — O biedna ludzkości! — rzekł zcicha Monte Christo.
 — Z tych wszystkich znaków — zmienił temat rozmowy Monte Christo — jakie przesyłasz, nie rozumiesz nic?
 — Nic zgoła. Za wyjątkiem kilku umówionych znaków porozumiewawczych, które wyrażają: jesteś wolny... uważaj... śpij spokojnie... i t. p.
 — Ale uważaj no pan — przerwał starowinie Monte Christo — zdaje mi się, że twój korespondent cię wzywa. Co znaczy ten jego znak, który powtórzył on już dwukrotnie?
 — Zawiadamia mnie nim, bym był gotowy.
 — I cóż pan odpowiesz?
 — Powtórzę jedynie jego znak, co dla mego korespondenta ze strony lewej znaczyć będzie: „jestem gotowy“, zaś z prawej: „czuwaj“.
 — Dowcipnie pomyślane — zrobił uwagę Monte Christo.