Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/068

 — Zobaczysz pan — dodał z dumą poczciwina — że za pięć minut już zacznie gadać.
 — Mam tedy pięć minut czasu — pomyślał Monte Christo — więcej mi nie potrzeba.
 — Mój drogi panie — powiedział głośno następnie — czy pozwolisz, że cię o jednę rzecz zapytam?
 — Poszę bardzo.
 — Lubisz pan swój ogród, owoce i kwiaty?
 — Namiętnie.
 — I byłbyś, myślę, bardzo szczęśliwy, gdyby ci tak dano zamiast pięciu metrów kwadratowych dwie morgi czarnoziemu naprzykład?
 — Ach, panie!... jabym z dwóch morgów zrobił prawdziwy raj ziemski.
 — A z tysiąca franków rocznej pensji czy możesz pan wyżyć bez biedy?
 — Ciężko panie, ale się jakoś żyje.
 — Żyjesz... Ale jak bardzo nędzny jest ten twój ogródek!
 — Tak, ogródek mój nie jest napewno za wielki, a najgorsze, że tak bardzo dużo jest w nim myszy, które wszystko zjadają.
 — Powiedz mi jeszcze, coby się stało, gdybyś tak nie dostrzegł ruchów przesyłanych ci ze strony lewej i nie przesłał ich temsamem dalej?
 — Byłbym skazany na zapłacenie kary, w sumie stu franków.
 — Aż tyle! Ależ byłaby to dziesiąta część twego rocznego dochodu!
 — Cóż robić, panie!
 — I zapłaciłeś już karę taką?
 — Raz jeden w życiu. Oczyszczałem wtedy moje drzewka.
 — A gdybyś pan tak w miejsce znaków otrzymanych przesłał naprzykład inne. Jakażby cię za to spotkała kara?
 — Zostałbym wydalony i straciłbym prawa do emerytury.
 — Trzystu franków rocznie?...
 — Tak jest, panie. To też nie zrobiłbym tego nigdy.