Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/080

 — Winniśmy być tem zachwyceni — rzekł Danglars, wzruszając ramionami.
 Pani Danglars milczeniem przyjęła tę wiadomość, przeciągłem, pełnem ironii spojrzeniem obrzuciła tylko męża.
 — Ale pan baron nie zdaje się być jakoś w humorze — zrobił uwagę Monte Christo, do pani Danglars się zwracając — czy nie chcą wypadkiem zrobić go ministrem.
 — Taki cios, na szczęście, nie grozi mu narazie, przegrał trochę na giełdzie, o ile mi wiadomo.
 — Państwo de Villefort — oznajmił Baptysta.
 Prokurator królewski, mimo całej mocy panowania nad sobą, widocznie był wzruszony, Monte Christo przy powitaniu wyczuł, że ręka jego drżała.
 — Rzecz niewątpliwa, że tylko kobiety są zdolne do władania sobą — pomyślał Monte Christo, patrząc na Danglarsową, która z uśmiechem jak najswobodniejszym podbiegła do przybyłych, by uścisnąć przyjaźnie panią de Villefort — i podszedł do Bertuccia, który wszedł w tej chwili do salonu, szukając go wzrokiem.
 — No, cóż mi powiesz, mój mistrzu ceremonji?
 — Pan hrabia nie raczył mi zakomunikować, ile osób zasiądzie do stołu.
 — Policz pan sam.
 — A czy już wszyscy przybyli?
 — Wszyscy.
 Bertuccio rzucił okiem po salonie, by spełnić polecenie, le od pierwszego rzutu oka cofnął się w tył z lekkim okrzykiem.
 — Ach, wielki Boże!
 — Co takiego? — zapytał hrabia, który nie spuszczał oka z Bertuccia.
 — Ta kobieta! ta kobieta!
 — Która?
 — Ta w białej sukni, w brylantach cała, blondynka.
 — Pani baronowa Danglars. A cóż cię ona może obchodzić?