Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/127

 — Otóż już mnie pan ma znów u siebie, bo już przyjechałem!
 — Jakże się pan miewa?
 — Przyjechałem przed godziną.
 — Z Dieppe?
 — Treport.
 — A prawda.
 — I odrazu po wyjściu z domu jestem u pana.
 — To bardzo grzecznie z pańskiej strony — odpowiedział Monte Christo tonem tak ugrzecznionym a chłodnym, iż zdanie wypowiedziane równało się zupełnie okresowi: „cóż mnie to obchodzi“.
 — Cóż tu u pana słychać?
 — O wiadomości pan zapytujesz?... Mnie, cudzoziemca?
 — Nie udawaj, hrabio, niewiniątka; gdy zapytuję cię, hrabio, o wiadomości, to znaczy, czyś czasem nie zrobił czego dla mnie?
 — Czyżbyś mi dał, wicehrabio, jakieś polecenie? — odpowiedział Monte Christo, udając zaniepokojenie.
 — No, no!... i bez polecenia można było coś nie coś zdziałać dla mnie.
 — A więc powiem panu, że pan Danglars był u mnie na obiedzie.
 — O tem, że będzie, wiedziałem już przed wyjazdem, bo właśnie dla uniknięcia konieczności spotkania się z nim opuściliśmy przecież Paryż!
 — Lecz o tem pan nie wiesz, że na obiedzie tym był również pan major Cavalcanti wraz ze swym synem, Andrzejem, młodzieńcem bardzo dorodnym.
 — A!... ten książę włoski, o którym, zdaje się, że mi pan już wspominał?
 — Nie należy przesadzać, panowie ci używają tytułu hrabiowskiego jedynie.
 — Powiadasz pan: „używają“, czyżby to znaczyć miało, że nie mają do niego prawa?