Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/144

dała to pytanie. Szczęśliwy hrabia! Już mu winszowałem tego powodzenia.
 — Czy pan wszystkim to samo odpowiadasz?
 — O, przepraszam bardzo za mą mimowolną niegrzeczność. Będziemy mieli i tego jegomościa, tak modnego dzisiaj.
 — A może i ta jego tajemnicza księżniczka również przybyć raczy?
 — Nie, pani. Jej położenie w domu hrabiego nie jest bowiem dość jasno określone.
 — No, zostaw mnie pan memu losowi, sam zaś idź powitać panią de Villefort.
 Wice-hrabia bardzo skwapliwie spełnił ten rozkaz i pospieszył naprzeciw pani prokuratorowej, która w miarę, jak się zbliżał, już miała, co było widoczne, na ustach jakieś zapytanie.
 — Gotów jestem założyć się — powiedział — iż zgadnę, o co pragniesz zapytać się, pani?
 — Doprawdy? Skądże to jasnowidzenie?
 — Lecz, jeżeli zgadnę, to mi przyznasz, pani?
 — Może być pan tego pewien, daję panu słowo.
 — A więc jestem przekonany, iż chciałaś się, pani zapytać, czy hrabia Monte Christo będzie u nas na balu?
 — Wcale nie. Nie myślałam o nim zupełnie. Miałam się zapytać pana natomiast, czy nie miałeś jakiej wiadomości od pana d‘Epinay.
 — Miałem wczoraj właśnie. Donosił mi, że w ślad za tym listem wyjeżdża.
 — Dziękuję panu za tę wiadomość. Jeżeli jednak zaczęliśmy rozmowę naszą od hrabiego Monte Christo, to chcesz wiedzieć, jakie jest jego istotne nazwisko?
 — W zdumienie wprowadza mnie pani.
 — Jego nazwiskiem rodowem jest Zacone, Monte Christo jest to nazwa wyspy, którą ten pan kupił wraz z tytułem hrabiowskim. Poza tem wiem jeszcze, iż się urodził na Malcie i jest synem kupca.