Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/187

wziąć, a ty mi tylko powiedz, panie, który z projektów moich zdaje ci się być lepszy? A więc — mam iść do pana d‘Epinay?
 — Nie.
 — A więc mam wykraść Walentynę?
 — Nie, nie, nie!
 — Ależ, wielki Boże! skądże zatem pomocy możemy oczekiwać? Pan przecież nas nie wybawi z niedoli?
 Wzrok starca promieniał.
 — Pan mógłby nam przyjść z pomocą?
 — Tak.
 — Jesteś tego pewien?
 — Tak.
 W oku starca tak wielka widniała niezłomność, taka pewność siebie, że nie można było wątpić.
 — Dzięki ci, panie, za twe dobre chęci. Lecz jakim sposobem, jeżeli cud boski nie przywróci ci mowy, przykuty do krzesła i niemy, mógłbyś być zdolen do przeciwstawienia się temu związkowi?
 Uśmiech rozjaśnił twarz starca, uśmiech niezwykły, nadprzyrodzony.
 — Więc rozkazujesz nam czekać?
 — Tak.
 — Ależ akt ślubny?
 Znów ten sam uśmiech w twarzy i oczach.
 — Chcesz pan wyrazić, iż akt ten nie będzie podpisany?
 — Tak.
 Ta obietnica bezwładnego starca wzbudziła cień niewiary w duszy młodzieńca, co się odbiło natychmiast na jego twarzy.
 Zauważył to natychmiast paralityk. Uśmiech znikł z jego twarzy, a wyraz jego oczu stał się gniewny i surowy.
 — Gniewasz się na mnie, panie? — zawołał wtedy młodzieniec strwożony.
 Wyraz twarzy starca pozostał niezmieniony, oczy ciskały gniewne błyskawice.
 — Czegoż chcesz ode mnie? Domagasz się zapewne, bym wierzył, bez wątpień żadnych, twym słowom?