Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/199

zaś z boku leżał kluczyk stalowy, małe arcydzieło sztuki ślusarskiej.
 — Mam ci podać te papiery dziadku?
 — Nie.
 — A więc kluczyk?
 — Tak.
 Wzrok starca zwrócił się wtedy na małe starożytnej roboty biureczko, w kącie pokoju stojące i przez wszystkich zapomniane.
 — Czy mam kluczykiem tym otworzyć jednę z szuflad biureczka tego? Którą? Lewą może?
 — Nie.
 — Więc prawą.
 — Tak.
 Walentyna otworzyła wskazaną szufladę i wydostała z niej plikę papierów.
 — Czy papiery te mam ci podać, dziaduniu?
 — Nie.
 — Ależ w takim razie w szufladzie tej nic już niema — zawołała głosem pełnym bólu Walentyna.
 Oczy paralityka zwróciły się na słownik.
 — A, rozumiem — i natychmiast zaczęła wymawiać litery alfabetu. Przy „S“ wzrok starca ją zatrzymał.
 Położyła na kolanach starca słownik, na literze „S“ otworzony, a następnie zaczęła palcem przesuwać po słowach od góry do dołu. Przy słowie „skryty“, zamknęło się oko paralityka.
 — A więc w tej szufladzie jest coś skrytego — domyśliła się Walentyna.
 — Tak.
 — Któż zna tę skrytkę?
 Noirtier spojrzał na drzwi, któremi przed chwilą wyszedł służący.
 — Czy Wawrzyniec? Mam go więc zawołać?
 — Tak?