Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/239

lazł — uśmiechnął się złośliwie. Artykuł był zatytułowany: „Donoszą z Janiny...“
 — No, chwała Bogu — powiedział sobie Danglars, gdy ujrzał przytoczony tytulik, wydrukowany czarno na białem — myślę, że maleńki ten artykulik o pułkowniku Fernandzie uwolni mnie, według wszelkiego prawdopodobieństwa, od tłumaczenia się przed panem hrabią de Morcef.
 W tej samej nieomal minucie, t. j. o godzinie dziewiątej rano, Albert de Morcef, w czarnym tużurku starannie na wszystkie guziki zapiętym, stanął, na bardzo niepewnych nogach, przed domem hrabiego Monte Christo.
 — Pan hrabia wyszedł więcej niż przed pół godziną — rzekł odźwierny.
 — Czy wziął z sobą Baptystę?
 — Nie, panie hrabio.
 — A więc proszę mi zawołać Baptystę.
 Odźwierny poszedł po służącego i wkrótce wrócił z nim razem.
 — Mój przyjacielu — powiedział Morcef — może zechciałbyś mi powiedzieć, tylko prawdę, czy twego pana istotnie niema w domu, czy też kazał powiedzieć tylko?
 — Ależ skądże znowu? Przecież ja dobrze wiem, że pan hrabia ogromnie jest rad panu wicehrabiemu, to też nie ośmieliłbym się nigdy traktować pana wicehrabiego, jak wszystkich innych gości.
 — A jak myślisz, w takim razie, czy pan hrabia prędko wróci?
 — Kazał przygotować śniadania na godzinę dziesiątą, a więc nie tak prędko.
 — Przejdę się w takim razie nieco po lasku i wrócę tutaj o dziesiątej. Jeżeliby hrabia wcześniej wrócił, to poproś go, by zechciał na mnie zaczekać.
 Gdy przechodził około alei Wdów, ujrzał konie Monte Christa, stojące przed bramą szkoły strzelania. Podszedł więc bliżej i zapytał stangreta:
 — Czy hrabia jest w strzelnicy?