Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/244

 — Ha, trudno!... W takim razie poproszę Franciszka i Chateau-Renaud.
 — Twój wybór, wicehrabio, byłby doskonały. Ci panowie są istotnie tej wartości, iż można im śmiało powierzyć swój honor.
 Po słowach tych Morcef pożegnał się z Monte Christem, wziął kapelusz i wyszedł.
 Przed bramą wsiadł do swego kabrjoletu i kazał się zawieść do Beauchampsa, którego na szczęście zastał w redakcji.
 Albert wymienił swe nazwisko i zażądał, ażeby go zaprowadzono do redaktora, który go przyjął natychmiast, nie kryjąc jednak zdziwienia, że go widzi u siebie.
 — Ależ proszę cię, proszę, kochany Albercie, lecz cóż cię tu sprowadza? Czyś zabłądził w drodze, czy też przychodzisz, by mnie zaprosić na śniadanie? Zobacz-no, może tam jest jeszcze gdzie krzesło? Patrzaj, stoi ono przecież obok doniczki, w której ongi kwitło sobie prawdopodobnie jakieś zielsko. O, nie rób sobie ceremonji i zrzuć te rękopisy z krzesła wprost na ziemię!
 — Mój Beauchamp — zdołał dojść nakoniec do słowa Albert — przyszedłem właśnie, ażeby pomówić z tobą o twym dzienniku. Pragnąłbym mianowicie, byś dał pewne sprostowanie.
 — Sprostowanie?
 — Żądam sprostowania pewnej wiadomości, która godzi w honor jednego z członków mej rodziny.
 — I to było u mnie? Jestem zdumiony! Lecz o jakiż ci chodzi artykuł mianowicie?
 — Jest on zatytułowany: „Donoszą z Janiny“. Lecz cóż to?!...! Robisz minę, jakbyś o niczem nie wiedział?...
 — Bo nic nie wiem, na honor! Żorż!... numer dzisiejszy!
 — Nie masz potrzeby posyłać po niego, bo mam go przy sobie.
 Beauchamp w jednem mgnieniu oka niemal go przeczytał, a następnie zapytał Morcefa:
 — Czy ten oficer jest jakim twoim krewnym?