Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/255

 — Jadłeś co dzisiaj?
 — Jeszcze nic w ustach nie miałem, gdy wróciłem do domu, po załatwieniu pewnego interesu, czułem się bardzo zmęczony i wtedy wypiłem szklankę oranżady.
 — Gdzież jest ta oranżada? — zapytał doktór żywo.
 — Zaniosłem ją do kuchni.
 — Mój Villeforcie — powiedział doktór — zmuś chorego, ażeby wypił resztę tej wody, ja zaś pójdę po tę karafkę.
 I d‘Avrigny skoczył ku drzwiom, a następnie zbiegł po schodach tak szybko i gwałtownie, iż nie zauważył nawet pani de Villefort, która również w chwili tej kierowała ku kuchni swe kroki.
 Gdy wpadł do kuchni z bijącem sercem, ujrzał, ku swej radości, poszukiwaną karafkę, na dnie której znajdowały się resztki oranżady. Pochwycił ją, pobiegł znowu na górę i wpadł do pokoju.
 — Czy to ta sama karafka, z której piłeś?
 — Tak, panie.
 — Jakiż smak miała?
 — Gorzki.
 Doktór wylał na dłoń, parę kropel oranżady, dotknął ich końcem języka, posmakował, a następnie wypluł do kominka.
 — Ta sama, niezawodnie — rzekł — czy pan, panie Noirtier oranżadę tę piłeś?
 — Tak.
 — Czy i tobie również zdawała się ona być gorzką?
 — Tak.
 — Ach, doktorze, doktorze!... znów bóle mnie chwytają. Ratuj mnie, ratuj — zawołał Wawrzyniec.
 Doktór podbiegł do chorego.
 — Zobacz no — rzekł do Villeforta — czy przynieśli już emetyk.
 De Villefort wypadł za drzwi z wołaniem: — czy emetyk już przyniesiono? — lecz nikt mu nie odpowiedział.
 — Gdybym miał możność wtłoczenia mu powietrza do płuc —