Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/267

 — Doskonale. Woźny będzie u ciebie, książę, przed godziną dziesiątą. Mieszkasz zawsze w hotelu Królewskim, czy tak?
 — Tak jest..
 Na tem rozmowa się skończyła i Andrzej wrócił do pań, z któremi siedział do późnej nocy.
 Nazajutrz, o oznaczonej godzinie, z punktualnością przynoszącą zaszczyt firmie bankiera, Andrzej otrzymał swe 25,000 franków, z których zaraz dwieście zostawił dla Kadrusa.
 Benedykt wychodził z domu tak wcześnie dlatego tylko, że chciał tym sposobem uniknąć spotkania z tym swoim niezbyt miłym, przy dzisiejszym stanie rzeczy, przyjacielem.
 Powrócił też bardzo późno z wycieczki, gdy wchodził do hotelu, zatrzymał go portjer.
 — Panie — rzekł — człowiek ów był...
 — Co za człowiek? — zapytał niedbale Andrzej, udając, że już zapomniał o danem poleceniu.
 — Ten, któremu Wasza Ekscelencja jest tak dobra dawać tę małą pensyjkę.
 — Ach ten!... stary sługa mego ojca! Pieniądze mu oddałeś?
 — Dawałem mu, lecz nie chciał przyjąć.
 Andrzej zbladł, że jednak była to późna noc i w korytarzach było z tej przyczyny ciemno — nikt tego nie spostrzegł.
 — Jakto, nie chciał przyjąć? — zapytał głosem stłumionym.
 — A nie chciał, mówiąc, iż prosi, ażeby mógł się widzieć z Ekscelencją osobiście. Zostawił nawet list.
 — Ciekawy jestem, czego może chcieć?
 I przeczytał przy świetle lampki naftowej w izdebce portjera.
 W liście dobrze zapieczętowanym znalazł słowa: „Wiesz, gdzie mieszkam; czekam cię jutro o jedenastej rano“.
 — Bardzo dobrze — rzekł głośno Andrzej po przeczytaniu kartki — widzę, iż spotkało go jakieś nieszczęście. Będę musiał pojechać do niego. Stary sługa przecież!
 I odszedł. Zaś portjer nie wiedział, kogo ma podziwiać więcej: czy starego sługę, czy też tak dobrego pana?...