Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/072

 Tymczasem de Villefort wpadł do pana d‘Avrigny.
 — A... to pan — rzekł ten, gdy go zobaczył.
 — Tak, to ja — jęknął de Villefort, zamykając drzwi za sobą — przychodzę znów do ciebie i zapytuję, czy tylko sami jesteśmy? Doktorze, mój dom jest przeklęty!
 — Czyżby? — zapytał doktór z pozorną obojętnością, głęboko jednak wzruszony w gruncie rzeczy — więc może znów ktoś u ciebie zachorował?
 — Tak jest — zawołał Villefort, szarpiąc włosy z rozpaczy — tak jest!
 — Wszak ci to przepowiedziałem — wyraził naprzód wzrok doktora.
 — Któż ma tam umrzeć teraz? — powiedział. — Jakaż nowa ofiara oskarżać cię ma teraz przed Bogiem za twą grzeszną słabość?
 Bolesne łkanie wydobyło się z piersi Villeforta, zbliżył się do lekarza, ujął go za rękę i rzekł:
 — Walentyna! na nią teraz kolej nadeszła!
 — Walentyna? — zawołał d‘Avrigny, przejęty boleścią.
 — Widzisz — ponuro odpowiedział Villefort — widzisz, że się omyliłeś, rzucając na nią tak straszliwe podejrzenia. Idźże teraz do niej, leżącej na łożu boleści i błagaj ją, aby ci przebaczyła.
 — Jeżeli ją tylko przy życiu zastanę, bo śmierć w twym domu uderza jak piorun, panie prokuratorze królewski. Aczkolwiek na nic się to zda, jednakże idę.
 — Teraz, doktorze, nie będziesz miał możności czynienia mi zarzutów, iż jestem powolny. Już ja odnajdę mordercę i ukarzę go strasznie, przysięgam.
 — Postarajmy się naprzód wyrwać ofiarę z jego szponów, potem dopiero pomyślimy o zemście. Jestem już gotów do wyjścia.
 I kabrjolet powiózł go teraz z powrotem, lecz już wraz z doktorem.
 W tej samej chwili Morrel wysiadł przed domem hrabiego. Był na szczęście u siebie i pracował nad jakiemiś raportami