Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/085

pytuję więc wyraźnie: czy sam rozgłos faktu, iż wziąłeś owe trzy miljony, mógłby ci dopomóc do wyjścia z przykrego położenia.
 — Jestem prawie pewien tego.
 — Czy mógłbyś wypłacić panu Cavalcantiemu owe pół miljona zagwarantowane w intercyzie?
 — Dostanie je natychmiast do rąk, gdy tylko powróci od urzędnika cywilnego, po podpisaniu aktu.
 — W takim razie — dobrze, jestem gotowa ów akt ślubny podpisać również. Przecież po jego podpisaniu będę nie mniej wolna i niepodległa, jak teraz?
 — Więc podpiszesz? Dziękuję ci za to. Lecz ty coś zamierzasz?
 — A!... przepraszam, to jest moja tajemnica. Czemżesz byłabym wyższą, gdybym, znając twoją tajemnicę, powierzyła ci własną?
 Danglars przygryzł wargi.
 — Czy zechcesz poskładać wizyty nieodzowne w podobnych wypadkach?
 — Dobrze.
 — I za trzy dni podpiszesz akt ślubny?
 — Podpiszę. A teraz myślę, że rozmowa nasza jest już skończona, prawda?
 Danglars skinieniem głowy potwierdził, iż istotnie nie ma już nic więcej do powiedzenia swej córce w chwili, gdy wkroczyć ma ona na nowe tory życia.
 W pięć minut później z saloniku panny Danglars dały się słyszeć tony fortepianu, wywoływane paluszkami panny d‘Armilly i głos Eugenji, opiewającej przekleństwo Desdemony.