Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/101

 W tej chwili spostrzegł — a był już na dość odległem od środka miasta przedmieściu — jednokonną dorożkę.
 — Hej, przyjacielu! — zawołał Benedykt.
 — Czegóż ci to, obywatelu, potrzeba? — zapytał woźnica.
 — Czy twój koń bardzo zmęczony?
 — O!... bardzo, bo przez cały dzień nic nie zarobił. Cztery najokropniejsze przez cały dzień odbył kursy, bez jednego sou na piwo. Wszystkiego siedem franków mam w kalecie, gdy dziesięć trzeba oddać gospodarzowi.
 — Ha, w takim razie możebyć chciał do tamtych siedmiu dołożyć jeszcze dwadzieścia?
 — Cóż takiego miałbym zrobić za to?
 — Rzecz bardzo łatwą, jeżeli tylko twój koń jest świeży?
 — Powiadam ci, że lecieć będzie jak ptak.
 — Pojedziemy więc do Louvru. Chodzi mi o dogonienie przyjaciela, z którym mam być jutro na polowaniu w Chapelle en Serval. Miał tu z powozem czekać na mnie do jedenastej, lecz ja spóźniłem się, boć to przecież teraz już dwunasta. Możebyś więc tak popróbował go dogonić?
 — Ja próbować nie będę, bo ja go dogonię, o ile otrzymam za to osobną premję.
 — Jeżeli go dogonimy, to dostaniesz... no!... dwa luidory dostaniesz! — rzekł niby po chwili wahania Benedykt, wiedząc, że obietnica ta nie obciąży przecież jego kieszeni!
 — Zgoda! — zawołał woźnica — siadaj i jazda w drogę.
 Andrzej wsiadł i dorożka galopem przebyła przedmieście Ś-go Marcina i wypadła na drogę do Villet.
 Woźnica istotnie starał się, gdyż dość szybko dopędził powóz, zaprzężony w parę dzielnych koni pocztowych, lecz Andrzej zakomunikował mu, iż, niestety, nie jest to powóz jego przyjaciela.
 I nie był nim napewno, ponieważ w powozie tym jechała panna Eugenja ze swą przyjaciółką.
 — Jedźmy tylko dalej — wołał Andrzej — a z pewnością go dogonimy. Dostaniesz trzy luiodry za to.