Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/156

 — Czyż to możliwe?! — zawołał Danglars tonem zupełnego niedowierzania.
 — Niewątpliwie, panie baronie. Nie chcieli korzystać z majątku zdobytego w tak nikczemny sposób.
 — Z czego będą teraz żyli?
 — Matka wyjechała na prowincję, syn zaś wziął się do jakiejś pracy.
 — No, no!... rzekł Danglars — to niezwykle skrupuły.
 — Wczoraj właśnie sporządziłem akt darowizny.
 — Dużo też mogli mieć?
 — Wcale nie tak dużo. Miljon dwakroć, do miljona trzechkroć, najwyżej. Wróćmy jednak do tej należności, którą biedne wdowy i sieroty mają u szanownego pana.
 — Jutro, około godziny dwunastej, zechciej zajść do mnie, szanowny panie poborco, a kasy moje wypłacą całą należną ci sumę.
 — A więc dobrze. Przyjdę jutro, tylko bardzo proszę, ażeby już bez...
 — Ależ nie masz pan potrzeby żądania swego podkreślać. Jutro o godzinie dwunastej będziesz miał swe pięć miljonów.
 Uścisnęli się za ręce.
 — Ale, ale... rzekł pan de Boville, już wychodząc — czy nie będziesz pan na pogrzebie tej biedaczki, panny de Villefort?
 — Nie. Dzięki temu wypadkowi z owym Benedyktem, jestem narażony na żarty i drwiny, więc unikam świata.
 — Bardzo źle robisz, Czy w tem, co się stało, była jakaśkolwiek twoja wina?
 — No, nie. Ja jednak jestem bardzo wrażliwy.
 — Bądź przekonany, iż wszyscy uczciwie myślący ludzie współczują szczerze z panem.
 — Biedna Eugenja!... Czy wiesz pan, że wstępuje ona do klasztoru?
 — Czyż to możliwe!
 — Jest to rzecz postanowiona. Nieszczęsna ofiara losu wyjechała już z kraju, wraz z pewną zakonnicą, przyjaciółką swoją,