Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/157

a teraz szuka klasztoru najsurowszej reguły we Włoszech, lub Hiszpanji.
 — Biedna! Po trzykroć biedna!
 I pan de Boville, po tym okrzyku ubolewania, pożegnał bankiera i wyszedł.
 Zaledwie to uczynił, bankier rzucił za nim pełne wściekłości spojrzenie, a następnie, chowając kwit hrabiego Monte Christo do pugilaresu, rzekł z naigrawaniem:
 — Przychodź jutro w południe, głupcze! Zanim przyjdziesz — będę już daleko!
 Potem przywołał lokaja i dał mu rozkaz, ażeby nikogo do niego nie wpuszczał, a następnie, po zamknięciu drzwi na klucz, powybierał gotowiznę ze wszystkich szuflad, część papierów zniszczył, niektóre znów porozrzucał na widocznych miejscach, wreszcie napisał list, adresując go: „Do własnych rąk pani baronowej Danglars“, który schował do pugilaresu ze słowami:
 — Położę jej to na toalecie wieczorem.
 Wreszcie wydobył z szuflady paszport, stwierdzając, iż jest ważny jeszcze na dwa miesiące i wyszedł na miasto, wsiadł do fiakra i kazał się wieźć do podmiejskiej knajpki, gdzie zjadł obiad z ogromnym smakiem i doskonałym apetytem.
 Znalazł sposób wydobycia się z toni i miał pełną nadzieję, że czeka go jeszcze najjaśniejsza przyszłość.