Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/240

 Odźwierny przyjął datek, w przekonaniu, iż dostał parę sztuk srebrnej monety; dopiero przy świetle pochodni poznał wartość ofiarowanej sumy.
 — Czy się pan nie pomylił czasami? — zapytał — otrzymałem bowiem od pana złoto...
 — Wiem o tem.
 — A więc ja mogę z czystem sumieniem przyjąć od pana dar tak bardzo hojny?
 — Ależ tak!
 Odźwierny spojrzał z podziwem na Monte Christa.
 — A więc jest tutaj i uczciwość — rzekł do siebie hrabia, powtarzając słowa Hamleta.
 — Panie! — mówił odźwierny, nie dowierzający jeszcze swemu szczęściu — ponieważ jesteś tak wyjątkowo szlachetnym, zasługujesz przeto, bym i ja ci ofiarował cośkolwiek, mianowicie rzecz, która ma związek z opowiedzianą historją.
 — Cóż byś miał takiego? — zapytał Monte Christo z ożywieniem.
 — Zechciej mnie pan wysłuchać. Wiem z doświadczenia, iż zawsze znaleźć można coś w pokoju więźnia, który przebywał przez lat kilkanaście w jednej i tej samej celi. Zacząłem więc szukać i w tym wypadku. Uwieńczone to zostało pomyślnym wynikiem. W kominie mianowicie...
 — Tak, tak... — rzekł Monte Christo — w kominie...
 — Po odwaleniu paru kamieni, znalazłem naprzód drabinkę sznurową...
 — A potem rozmaite narzędzia — uzupełnił hrabia.
 — Tak jest — rzekł ze zdziwieniem odźwierny — lecz skąd pan możesz wiedzieć o tem?...
 — Ale skąd mógłbym wiedzieć!? — spostrzegł się Dantes — domyślam się tylko, na zasadzie, iż więźniowie przedewszystkiem o narzędzia się starają.
 — A więc odgadł pan trafnie, oprócz drabinki, — znalazłem i różne narzędzia.
 — Czy masz je jeszcze u siebie? — zapytał rozedrganym głosem Monte Christo.