Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/254

 — Tam — odpowiedział strażnik, wskazując w stronę olbrzymiej niszy wykute w skale.
 — Dobrą zdobycz przyprowadzamy ci, wodzu — odezwał się Peppino po włosku.
 — Czy to ten, względem którego dałem ci rozkazy? — zapytał wódz z roztargnieniem, gdyż był właśnie zajęty czytaniem życia Aleksandra, według Plutarcha.
 — Tak jest, wodzu.
 — Dobrze. Podprowadź go bliżej i oświeć blaskiem pochodni tak, bym lepiej mógł mu się przyjrzeć.
 Wtedy Peppino bez większych cermonji pchnął Danglarsa tak silnie, iż baron omało nie upadł u samych stóp wodza, a następnie przysunął do jego twarzy płomień pochodni tak blisko, iż ten usunął się gwałtownie, by uchronić się od opalenia brwi, a nawet wypalenia oczu.
 Twarz bankiera wyrażała najwyższe przerażenie i trwogę.
 — Człowiek ten jest nietylko przestraszony, ale i bardzo znużony, zaprowadźcie go do łóżka.
 Lecz te łagodne słowa wodza nie uspokoił bynajmniej Danglarsa. Bankier wybraził sobie, iż wódz bandytów wyraził się jedynie obrazowo, że łóżko w istocie rzeczy oznacza trumnę, śmierć gwałtowną, zadaną sztyletem.
 Danglars wydał przeto głuchy jęk i nieprzytomny nieomal udał się za Peppinem.
 Nie śmiał prosić o cośkolwiek, byłby krzyczał z trwogi, lecz przestrach sparaliżował mu krtań.
 Brakło mu nietylko siły, ale i woli nawet, by stawić opór. Szedł, bo go ciągnęli, jak bydlę prowadzone na rzeź.
 Co krok potykał się, to znów podnosił w górę nogi, sądząc, że idzie po schodach. Nakoniec, gdy otworzono przed nim drzwi bardzo niskie, pochylił się więcej, niż do połowy ciała i wszedł do maleńkiej celi, wykutej w skale.
 W kącie groty tej ujrzał posłanie z suchych traw, przykrytych jelenią skórą.
 Na ten widok serce Danglarsa żywiej uderzyło i pierś odetchnęła swobodniej.