Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/264

 — Komuż?
 — Bogu.
 Danglars zastanowił się chwilę.
 — Nie rozumiem was — rzekł nakoniec.
 — Jest to bardzo możliwe — odpowiedział Wampa.
 — Pochwyciliście mnie — rozpoczął na inny temat Danglars — ażeby wziąć okup. Zgadzam się na to. Lecz dam miljon, ani franka więcej.
 — Nie.
 — Dam dwa miljony... trzy... dam nawet cztery!
 — Jakżeż możesz dawać nam, panie, zaledwie cztery miljony, za to, co jest warte cztery i trzy czwarte miljona?! Zgodzić się na to mógłby tylko człowiek niepoczytalny.
 — A więc weźcie, weźcie wszystko — histerycznie zakrzyczał Danglars — lecz zabijcie mnie.
 — Nie, panie, tego nie uczynimy. Jeżeli zaś nie zapłacisz całej żądanej sumy, pozostaniesz u nas już na zawsze. Że zaś niezadługo zabraknie ci pieniędzy na kupno u nas żywności — umrzesz przeto z głodu.
 — Z głodu?! — zawołał Danglars z jękiem.
 — Tak, z głodu — odpowiedział poważnie Wampa.
 — Mordercy — zawołał Danglars. — Lecz niedoczekanie wasze, bym ja wam oddał cały mój majątek. Podpisu mego nie uzyskacie za nic.
 — Jak się panu hrabiemu podoba — rzekł Wampa i wyszedł z celi.
 Danglars z rykiem wściekłości rzucił się na posłanie.
 Co to za ludzie? Kto zacz ów wódz niewidzialny?
 Na całym świecie zdarzają się zbójcy, lecz ci zawsze i wszędzie brali umiarkowany okup za pochwyconych, nie żądali zaś nigdy całego ich majątku. Więc tutaj jest coś innego? Zemsta chyba? Zemsta dzika, krwiożercza, nieludzka i bezbożna.
 Lepiej więc umrzeć...
 Po raz pierwszy może w swem życiu Danglars pomyślał o śmierci. Pragnął jej i lękał się zarazem.
 By samemu sobie odebrać to życie — brakło mu odwagi.