Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/118

—   118   —

 — Czy idzie o ulokowanie kapitału?...
 — Właśnie.
 — Procent dobry?
 — Niezły... czterysta od sta.
 Planchet uderzył pięścią w stół, tak, że wszystkie butelki zachwiały się.
 — Czy możebne?...
 — Może i trochę więcej — odrzekł, d‘Artagnan spokojnie — ale ja zawsze wolę jak najmniej rachować.
 — O, do djabła!... — rzekł Planchet, zbliżając się do d‘Artagnana. — Ależ to, panie, wspaniały interes!... A dużo można włożyć pieniędzy?...
 — Po dwadzieścia tysięcy.
 — To cały pański majątek. A na długo?..
 — Na miesiąc.
 — I to nam przyniesie?...
 — Po pięćdziesiąt tysięcy każdemu z nas... porachuj!...
 — Pięćdziesiąt tysięcy!... kolosalny interes!... ileż to człowiek musi się natłuc, zanimby doszedł do takiej sumy.
 — A i mnie się zdaje, że i w tem trzeba się natłuc — odparł d‘Artagnan z najzimniejszą krwią. — Tym razem jednak, kochany Planchecie, jest nas dwóch, ale tłuc to ja się sam będę.
 — O, proszę pana, jabym na to nie pozwolił...
 — Nie, nie; ty nie możesz się tam znajdować, musiałbyś porzucić handel...
 — A więc interes nie w Paryżu?
 — Nie.
 — Aha!... za granicą...
 — W Anglji.
 — W Anglji... tak, tak, to kraj spekulacyj... to prawda — rzekł Planchet. — Ja znam dobrze ten kraj. A co za interes, panie, jeśli ciekawość moja nie jest zbyteczną?
 — Idzie o restaurację.
 — Jakto?... o taki zakład jadłodajny?...
 — Ależ nie!...