Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/129

—   129   —

stało. Skończyło się, wszak prawda?... To jeszcze szczęście, żeś się pan z życiem uratował.
 — Zapewne, zapewne, życie to rzecz najważniejsza, ale co mi po życiu, kiedy jestem zniszczony.
 — Do tysiąca beczek, jeżeli tak, to niema czego rozpaczać, zostaniesz pan korzennikiem, jak ja, przyjmuję pana do spółki w moim handlu, będziemy się dzielili zyskiem, a kiedy nie będzie już zysku, podzielimy się migdałami, rodzynkami i suszonemi śliwkami, i razem połkniemy ostatni okruch holenderskiego sera.
 D’Artagnan nie mógł się dłużej wstrzymać.
 — Do kroćset!... — zawołał wzruszony, — jesteś zacnym człowiekiem... Czy tylko nie udawałeś?... Czy nie widziałeś na rogu konia, obładowanego workami?...
 — Jaki koń?... jakie worki?... — pytał Planchet, którego serce ściskało się na myśl, że d‘Artagnan oszalał.
 — Worki angielskie, do kroćset!... — zawołał d‘Artagnan z największą radością i zupełnie przemieniony.
 — A, mój Boże!... — przebąknął Planchet, cofając się, jakby rażony ogniem, padającym z oczu d‘Artagnana.
 — Głupcze!... — zawołał d‘Artagnan, — ty myślisz, żem szalony. Do kroćset!... nigdy jeszcze nie miałem tak zdrowej głowy i tak wesołego serca. Idź po worki!... Planchet, przynoś worki!...
 — Ależ, przez Boga, jakie worki?...
 D‘Artagnan popchnął Plancheta do okna.
 — Czy widzisz, tam na rogu konia?...
 — Widzę.
 — Czy widzisz, jak jest obładowany?...
 — Widzę, widzę.
 — Czy widzisz, jak chłopiec z twego sklepu rozmawia z pocztyljonem?....
 — Widzę... widzę...
 — No, przecież wiesz, jak się twój chłopiec nazywa. Zawołaj go.