Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/130

—   130   —

 — Abdon!... Abdon!... — wrzeszczał Planchet przez okno.
 — Przyprowadź konia — wołał d‘Artagnan.
 — Przyprowadź konia — krzyczał Planchet.
 — A teraz, dziesięć liwrów pocztyljonowi — rzekł d‘Artagnan tonem, jakiego zwykł używać na placu musztry — dwóch chłopców do przeniesienia pierwszych worków i dwóch do przeniesienia dwóch drugich worków, a potem ognia, do kroćset!...
 Planchet pobiegł po schodach, jakby go djabeł gonił.
 W chwilę potem chłopcy wstępowali na schody, uginając się pod ciężarem.
 D‘Artagnan odprawił ich, zamknął starannie drzwi i, zwracając się ku Planchetowi, który teraz z kolei oszalał, rzekł.
 — Teraz rozprawimy się.
 Rozłożył na podłodze szeroką kołdrę i wysypał pierwszy worek.
 Planchet tak samo postąpił z drugim, potem d‘Artagnan trzeci nożem wypaproszył.
 Kiedy Planchet usłyszał powabny dźwięk złota i srebra, kiedy ujrzał wypadające z worka błyszczące sztuki złota, podskakujące jak ryby, wyrzucone z sieci, kiedy uczuł, że po kostki brodzi we wznoszącem się ciągle bagnie złota, przeraził się, potoczył się, jak człowiek, rażony piorunem, i zwalił się ciężko na ogromną kupę, którą ciężar jego zgruchotał z trzaskiem, niepodobnem do opisania.
 Planchet ze zbytku radości stracił przytomność.
 D‘Artagnan wylał mu na twarz szklankę białego wina, co mu natychmiast przywróciło zmysły.
 — A, mój Boże!... a, mój Boże, a!... — mówił Planchet, obcierając wąsy i brodę.
 W owym czasie, tak jak dziś, korzennicy nosili wąsy dawnych francuskich rycerzy i brody dawnych żołnierzy niemieckich; lecz złote kąpiele, bardzo rzadkie i w owym czasie, dziś są prawie nieznane.
 — Do kroćset!... — rzekł d‘Artagnan — tu jest dla ciebie