Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/144

—   144   —

przez palce Świętemu Duchowi, Podwiązce i Złotemu runu, a nadewszystko twarzy posłańca.
 — Nie jestem anglikiem, lecz francuzem — odpowiedział Athos.
 — To rzecz szczególna, król Anglji wybiera Francuzów na ambasadorów; dobra to wróżba... Jakże nazwisko pańskie?...
 — Hrabia de La Fere, — odpowiedział Athos z lekkim ukłonem, niezgodnym ani z etykietą, ani z dumą wszechwładnego ministra.
 Mazarini wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: nie znam tego nazwiska.
 Nie widać było, ażeby to obraziło Athosa.
 — Przybywasz pan, — mówił dalej Mazarini — ażeby donieść mi...
 — Przybywam od Jego Królewskiej Mości króla Wielkiej Brytanji, ażeby donieść królowi Francji...
 Mazarini zmarszczył brwi.
 — Ażeby donieść królowi Francji, — powtórzył niezrażony Athos, — o szczęśliwym powrocie Jego Królewskiej Mości Karola II-go na tron jego przodków.
 — Masz pan zapewne pełnomocnictwo?... — zapytał Mazarini opryskliwie.
 — Mam — odpowiedział sucho Athos.
 — Jeżeli tak, racz mi je pan pokazać.
 Athos wyjął papier z aksamitnego, haftowanego woreczka, jaki nosił na piersiach, pod suknią.
 Kardynał wyciągnął rękę.
 — Wybacz Wasza Wysookść... — rzekł Athos.
 Wyraz „wysokość“ z trudem przedarł się przez jego usta; zdawało się, że język mu się poplątał.
 Potem dodał:
 — Pismo to jest do króla.
 — Ponieważ pan, jesteś francuzem, powinieneś więc wiedzieć, co znaczy pierwszy minister na dworze Francji.
 — Był czas — odpowiedział Athos, — kiedy zastanawiałem się nad znaczeniem pierwszych ministrów, i już od wielu lat,