Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/152

—   152   —

 — Francuz, wziąwszy Moncka, przywiódł go przed Karola II-go do Hagi. Król przywrócił wolność Monckowi, a generał przez wdzięczność wrócił Karolowi II-mu tron Wielkiej Brytanji, za który tylu mężnych ludzi walczyło bez skutku.
 Filip uderzył w ręce z zapałem.
 Ludwik XIV-ty, więcej rozważny, zwrócił się ku hrabiemu de la Fere.
 — Czy te wszystkie szczegóły są prawdziwe?
 — Wszystko najczystsza prawda, Najjaśniejszy Panie.
 — Jakże się nazywa ten szlachcic?
 — Twój poddany, Najjaśniejszy Panie — rzekł skromnie Athos z ukłonem.
 Szmer uwielbienia rozradował i duma napełnił serce Athosa.
 Nawet Mazarini wzniósł ręce nad poduszki.
 — Panie hrabio — rzekł król — będę szukał i będę się starał wynaleźć sposób wynagrodzenia cię...
 Athos cofnął się.
 — O! nie za twoją uczciwość, taka nagroda byłaby dla ciebie poniżeniem; ale winienem panu hrabiemu wynagrodzenie za jego udział w przywróceniu na tron brata mego, Karola II-go.
 — Zapewne — odezwał się Mazarini.
 — Ten triumf dobrej sprawy napełnia radością cały dom Francji — rzekła Anna Austriacka.
 — Czy rzeczywiście jeden tylko człowiek dostał się do obozu Moncka i porwał go?... — zapytał Ludwik XIV-ty.
 — Miał dziesięciu pomocników, wybranych z niższej klasy społeczeństwa.
 — Tylko dziesięciu?
 — Tylko dziesięciu.
 — A jakże się on nazywa?
 — D‘Artagnan, dawny porucznik muszkieterów Waszej Królewskiej Mości.
 Anna Austrjacka zaczerwieniła się. Mazarini zawstydził się i zbladł; Ludwik XIV-ty zasępił się i kropla potu spadła z jego bladego czoła.