Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/156

—   156   —

 — Mości książę, to być nie może, aby pan Mazarini dawał Waszej książęcej mości tyle pieniędzy. — Uważaj, mości książę, rozsypujesz je. — Czego żąda od was kardynał, że tak hojny?...
 — Czy nie mówiłem?... — szepnął Athos do ucha księcia Kondeusza, — może będzie odpowiedź na zapytanie Waszej książęcej mości.
 — Mów więc, mości książę — powtórzył niecierpliwie kawaler Lotaryński.
 — To podarunek ślubny, kochany...
 — Jak to, podarunek, ślubny!...
 — Tak, tak, żenię się!... — odpowiedział książę andegaweński, nie zważając, że właśnie w tej chwili przechodził obok księcia Kondeusza i hrabiego de La Fere, którzy mu się głęboko skłonili.
 Kawaler Lotaryński rzucił na młodego księcia spojrzenie tak dziwne, tak nienawistne, że hrabia de La Fere zadrżał.
 — Jakto, ty, mości książę, żenisz się, — powtórzył, — to niepodobna, zrobiłbyś tę niedorzeczność!...
 — Ba, to nie ja ją zrobię, to inni za mnie ją robią, — odpowiedział książę andegaweński; ale chodź prędko; pójdźmy wydać te pieniądze.
 To rzekłszy, znikł z towarzyszem, śmiejąc się i rozmawiając, gdy wszystkie czoła przed nim się schylały.
 Wtedy książę Kondeusz rzekł do Athosa:
 — Więc to jest owa tajemnica?...
 — Nie ja powiedziałem ją Waszej książęcej mości.
 — Żeni się z siostrą Karola II-go?...
 — Zdaje mi się, że tak.
 Książę rozmyślał chwilę potem oko jego żywo zabłysło.
 — No, znowu szpady zawieszone, i na długo!... rzekł zwolna, jakgdyby sam do siebie mówił, poczem westchnął.
 Tylko Athos zgadł, ile w tem westchnieniu zawierało się pychy, głucho tłumionej, złudzeń zgasłych, zawiedzionych nadziei, gdyż tylko Athos słyszał to westchnienie.