Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/159

—   159   —

 — Choroba moja... jest... śmiertelną?... — zapytał Mazarini.
 — Tak jest, Wasza przewielebność.
 Kardynał pochylił się na chwilę, jak nieszczęśliwy, na którego obalił się filar i przygniótł go...
 Lecz miał on dusze zahartowana, a raczej umysł niewzruszony.
 — Guenaud — rzekł, podnosząc się — czy pozwolisz mi apelować od twojego wyroku? Chce zebrać najuczeńszych ludzi z całej Europy, chce się ich poradzić... może znajdą środek.
 — Niech Wasza przewielebność nie sądzi jednak, że ja miałem odwagę sam wyrokować o zbyt drogiem jego życiu; zgromadziłem już najlepszych i najdoświadczeńszych lekarzy Francji i Europy... było ich dwunastu.
 — I cóż powiedzieli?...
 — Powiedzieli, że Wasza przewielebność dotknięty jest śmiertelną chorobą.
 Głębokie milczenie, podczas którego kardynał zebrał zmysły i pokrzepił siły, nastąpiło po wzruszeniu poprzedzających scen.
 — Znajdzie się co innego — mruknął Mazarini — prócz lekarzy są szarlatani. W moim kraju ci, których lekarze opuszczają, oddają się w ręce szarlatana, który dziesięć razy zabije, ale sto razy wyleczy.
 — Czy Wasza przewielebność nie spostrzega, że od miesiąca dziesięć razy zmieniłem jego leki?
 — Tak... No i cóż?
 — Wydałem pięćdziesiąt tysięcy liwrów, aby zakupić sekrety tych nikczemników; lista ich wyczerpana, moja kieszeń także. Wasza przewielebność nie jest do wyleczenia, a bez mej sztuki byłbyś już umarł.
 — Więc już wszystko skończone — mruknął kardynał — już skończone...
 Ponurym wzrokiem spojrzał wkoło siebie.
 — Trzeba będzie to wszystko porzucić!... — i westchnął. — Już nie żyję, Guenaud!... jużem umarł!...
 — O, jeszcze nie — rzekł lekarz.
 Mazarini schwycił go za rękę.