Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/163

—   163   —

 Mazarini mocno się zarumienił, czytając list królowej Anny, uśmiechnął się grzecznie do Colberta i pożegnał go.
 — Na kiedy odpowiedź?... — spytał kurjer pokornie.
 — Na jutro.
 — Jutro rano?...
 — Tak jest.
 Colbert, wychodząc, spróbował najwspanialszego ukłonu, na jaki umiał się zdobyć.
 Nazajutrz o siódmej już był w pogotowiu; Mazarini do dziesiątej kazał mu czekać. Colbert, czekając w przedpokoju, ani zmarszczył brwi; gdy kolej na niego przyszła, wszedł.
 Mazarini oddał mu wtedy zapieczętowany pakiet, na którym napisane były te słowa: „Do Pana Michała Letellier i t. d.“
 Colbert patrzył z wielką uwagą na pakiet; kardynał spojrzał na niego uprzejmie i popchnął go ku drzwiom.
 — A list królowej matki?... — zapytał Colbert.
 — Jest w pakiecie z innemi, — rzekł Mazarini.
 — A!... to bardzo dobrze, — odpowiedział Colbert, a przytrzymując swój kapelusz kolanami, zaczął odpieczętowywać pakiet.
 Mazarini krzyknął.
 — Co robisz!... — rzekł grubjańsko.
 — Odpieczętowywam pakiet, Wasza przewielebność.
 — Czy mi nie ufasz, łotrze, czy kto słyszał o podobnej impertynencji!...
 — O!... niech Wasza przewielebność na mnie się nie gniewa; ja nie o słowach Waszej przewielebności powątpiewam... a!... broń mnie Boże!...
 — A więc o czemże?...
 — O akuratności kancelarii Waszej przewielebności. Ba!... cóż jest list?... świstek papieru, o którym łatwo można zapomnieć. A!.... zobacz Wasza przewielebność, czym nie miał słuszności!... Urzędnicy Waszej przewielebności zapomnieli o świstku; list nie znajduje się w pakiecie.
 — Zuchwały jesteś a nie widziałeś nic, — zawołał rozgniewany Mazarini, — wychodź stąd, czekaj na me rozkazy!...